Jess naar de GS Trophy?!

Voor mij was de internationale GS Trophy onbereikbaar, België heeft tot op vandaag nog nooit een team naar de internationale finale gezonden en om deel te nemen in de buurlanden gaf ook geen soelaas want als buitenlandse deelnemer kan je je immers niet kwalificeren voor het internationaal team. In 2015 lanceerde BMW echter een eerste internationaal vrouwenteam en plaatste online de oproep naar alle GS-rijdende vrouwen om een filmpje te maken en zichzelf voor te stellen. Uit de 110 inzendingen nodigden ze toen 10 deelneemsters naar Zuid-Afrika uit voor de eerste International GS Tropy Female Team Qualifier. Ik haalde de selectie toen jammer genoeg niet en zag mijn enige kans om ooit in de GS Trophy als sneeuw voor de zon verdwijnen. Maar zoals altijd, waar één deur sluit, is er een andere die opengaat. Wegens het succes van het vrouwenteam in de GS Trophy van 2016, besloot BMW Motorrad om het initiatief te herhalen voor 2018. De selectieprocedure is deze keer wel anders, de twee hoogstgeplaatste vrouwen in de ranking van een nationale GS Trophy gaan door naar de Zuid-Afrika voor de selectie van het vrouwenteam, ongeacht welke nationaliteit je hebt. Mijn kans om één van mijn grote dromen werkelijkheid te maken, werd me dus voor de voeten geworpen. Indien ik deelnam in Frankrijk én één van de twee hoogstgeplaatste dames werd in de ranking dan kon ik deelnemen aan de selecties in Zuid Afrika en misschien zelfs een plaats scoren voor het vrouwenteam in Mongolië.

Na mijn deelname aan de Belgische edities van de GS Trophy, denk ik een goede kans te hebben in Frankrijk en waag mijn kans. Op vrijdag 20 oktober arriveren mijn man Bart en ik op het lovenswaardige domein van Chateau de Lastours. Een prachtige locatie om een GS Trophy te organiseren, de verschillende offroad paden doorheen het domein vol met wijngaarden zijn op zich al genoeg om menig avontuurlijke rijders de honger te laten stillen en de regen van de voorbije weken zorgt voor genoeg glibberigheid om het interessant te houden. Tijdens de inschrijvingen is er een drukte van jewelste, iedereen wil zo snel mogelijk zijn startnummer en doorheen de technische keuring raken. Ik krijg uiteindelijk het nummer 44, de map met de informatie en zo vlug mogelijk start ik met de voorbereidingen. De GS Trophy is niet enkel maar rondjes draaien, strategie is broodnodig, je krijgt maar een beperkte tijd om te rijden en wanneer je welke proef aanpakt, kan het verschil tussen winst en verlies uitmaken. Te laat terug op het domein? Dat kost je enkele van je zorgvuldig verzamelde punten. Er zijn enkele roadbooks om te rijden, enkele technische proeven en dan natuurlijk de proeven waar ik het meest naar uitkijk : de offroad uitdagingen. Samen met Bart, mijn man, zet ik een feilloze strategie op om zoveel mogelijk punten te kunnen verzamelen in de slechts 13u waarin we mochten rijden. Ik duik na een enkele frisse pint mijn tent in zodat ik monter ben wanneer de proeven starten morgenochtend.

Ik start de eerste dag met een roadbook, bolletje pijltje noemen we het in Vlaanderen ook wel. De rijders moeten enkele verborgen stempels zien te vinden langs het parcours en zonder valsspelen terug de eindmeet vinden. We worden getimed zodat er geen fraude kan plaatsvinden, enkele Marshalls reden de roadbooks af op gps zo snel als ze konden en op hun tijdframe wordt er gebaseerd of onze resultaten mogelijk zijn of niet. Mijn verplichte teamproef valt net op het middaguur, het slechtste moment mogelijk want dit breekt je hele dag omdat je verplicht bent om terug te keren naar de Chateau.

Het eerste deel van de teamproef is simpel, drie kano’s werden aan elkaar gebonden en met ons zessen moeten we naar een boei varen en terugkeren. Ik plaats me achteraan in het midden omdat ik helemaal niet bang ben om in het water te vallen, het zou eerder verfrissend zijn. Met het startschot beginnen we te peddelen en moet ik algauw ophouden van mijn twee buren, ik spetter teveel water op en ze worden nat. Met een pruillip laat ik me dan maar gedwee meevoeren terwijl de mannen precies met een gondel op hun dooie gemak door Venetië een rondje varen. De volgende uitdaging is pittiger, we moeten een R1200GS door een parcours dragen met slechts één sleeplint. Eerst een berg op, daarna door een bak met autobanden, een zandbak en als laatste een bak gevuld met takken waarbij je moest opletten dat je geen tak tegen je tanden kreeg telkens je een voet verzette. Veel tijd om uit te blazen is er niet, we krijgen de maximum score voor onze teamproef en daarna kunnen we niet vlug genoeg weer vertrekken naar onze geplande proeven. Om een idee te geven van de proeven waarbij er geen rijvaardigheid getest werd; geblinddoekt enkele motoren van BMW Motorrad herkennen en benoemen met zowel type, naam als cilinderinhoud, in een bak met sleutels de correcte sleutels vinden voor motorkoffers, spiegels demonteren en monteren en het opzetten en afbreken van een tent.

De Fransen zijn ook creatief in hun ludieke rijproeven, op één ervan worden we geblinddoekt en is het de bedoeling om een R nineT Urban G/S naar het midden van een cirkel te rijden. Let wel, de ondergrond is zéér glibberige modder waardoor velen na enkele meters al de motor horizontaal parkeerden, waaronder mezelf. Ook de offroadproeven mogen geprezen worden, voor elk niveau is er een parcours te vinden maar slechts degenen die alles afrijden, maken kans op een finaleplaats. De rode klei tijdens de Endurolandproef zorgt ervoor dat menig GS-isten hun pak een kleurtje krijgt terwijl de spiegels en hendeltjes alle kanten opvliegen terwijl de offroadproeven in de wijngaardvelden van de Chateau bezaaid liggen met grote keien en losse stenen. De R1200GS Rallye vliegt erover heen met het gemak van een berggeit en laat me meerdere keren met een mond vol tanden staan. Zelfs tijdens steile haarspeldbochten waarbij ik de losse stenen onder de banden hoor weg ketsen, blijft de trouwe boxer vooruitgaan zonder zich te laten kennen. Ik ben best trots op de prestaties van mijn blauwe vriend.

Eindelijk is het dan zover. De eindresultaten. Drukte alom, iedereen wil natuurlijk weten hoe hij/zij gepresteerd heeft en dan zie ik de categorie van de dames en mijn naam op de vierde plaats. Teleurstelling alom natuurlijk. Ik probeer mezelf wat te troosten met het feit dat ik het toch ‘geprobeerd’ heb en dan roept Bart naar me : “Ze staan alfabetisch gerangschikt! Je bent eerste! Je staat op de eerste plaats!” Het voelde aan alsof er iemand me een elektrische schok gaf en ik even van de wereld weg was. Mijn glimlach gaat van het rechteroor volledig tot de linker. Ik zit erbij, ik mag naar de vrouwenselecties. Of dat dacht ik toch. Een persoon van de organisatie komt naar me toe met de vraag of ik me wil klaarmaken voor de finaleproef. Eu? Finaleproef? Hier had ik helemaal geen rekening mee gehouden...

De finaleproeven in elk land staan bekend om hun moeilijkheidsgraad van behendigheid en waar ik het meest last van heb –stressbestendigheid. Shit man, nu komt het. Tussen 12 mannen en 2 vrouwen mag ik meerijden in de finale van de GS Trophy in Frankrijk. Wanneer we het parcours aflopen, word ik me onwillekeurig bewust van mijn kleine gestalte. De bende drumt zich steeds rond de presentator wanneer die de proef uitlegt en uiteindelijk geef ik het op om me te mengen in de groep en hou me afzijdig, nadenkend over welke lichaamspositie en manier van gasgeven het best zou werken. Uiteindelijk zijn de regels overal hetzelfde, een voet neerzetten zijn strafpunten en de motor laten vallen is proef gedaan.

Ik trok daarnet het nummertje vier uit de helm, ideaal, ik kan er al drie voor mij zien en bestuderen maar het parcours zal nog niet kapotgereden zijn voor ik aan de beurt ben. Mijn hart klopt niet in mijn keel maar zit ergens diep in mijn maag te knorren van nervositeit wanneer ik op de finalemotor kruip. Ik vraag met een piepstemmetje of de man de ABS en tractiecontrole wilt uitzetten voor mij want mijn handen trillen teveel. Hij kijkt me met een gigantische glimlach, vertelt me dat ik de eerste ben die dat vraagt en geeft me een dikke knipoog. Daar vertrek ik dan, als een trillend rietje op een veel te grote moto. De eerste slalom gaat perfect, het is dan ook geen moeilijke oefening. Wanneer ik tussen de twee verankerde balken moet rijden met net een breedte van de achterband van de motor, gaat het al mis. Ik voel de achterkant schuiven en de motor gaat neer. Zo vlug als ik kan spring ik eraf en hef ik de motor op nog voor er een marshall kan komen helpen. Ik hoor de presentator en het publiek uit hun dak gaan omdat ik de GS op mijn eentje ophef, terug in het zadel kruip en die met een flinke dot gas terug uit de balken lanceer. Het bloed ruist door mijn oren en vloek omdat ik al een proef verkloot heb, de rit over de blokken gaat perfect net als de diagonale klim op de heuvel. Wanneer ik aan de doorgedreven slalom kom, haal ik het nét niet. Het voorwiel raakt de houten balken waardoor de GS omvalt. Een marshall die me al het hele weekend in de gaten houdt, komt naar me toegelopen, grijpt de snavel van mijn crosshelm vast en snauwt “Calmez-vous.” En hij heeft gelijk, wanneer ik terug op de motor kruip, sluit ik even mijn ogen en adem diep in en uit.

De volgende proeven zijn rij-proeven op offroad ervaring. Dit kan ik. Ik rij de heuvel op en zie de modderbak verschijnen onder me, het is diep water dus ik moet eerst mijn voorwiel erin laten glijden en daarna pas gas geven. Indien mijn snelheid te groot is bij het inkomen van het water zal de GS teveel vertragen en raak ik er nooit uit. Wanneer ik het water hoor op spetteren, verplaats ik mijn gewicht naar achter en laat de pk’s even uitbreken van het monster tussen mijn benen. Het is gelukt, op het einde van de proeven zullen er slechts drie finalisten effectief uit de modderbak gereden zijn. Daarna duik ik de zandbak in en laat de GS het werk doen, soms moet je gewoon ook even kunnen vertrouwen op het kunnen van de motor. Zonder problemen rijdt hij de zandbulten over en draagt me daarna zonder een krimp te geven over de smalle balken heen.